Epilog

Krzyczałem. Mój cały świat rozpadł się w jednej sekundzie. Patrzyłem bezsilnie jak ostatnia i jedyna osoba, która obdarzyła mnie uczuciem, odchodzi z tego świata. To ona mnie zmieniła, to ona mnie uratowała, pokochała mnie...

A teraz... odchodzisz, Granger?

Nie możesz... Nie ty...

Nie zostawiaj mnie... Zostałaś mi tylko ty...

Jej puste, czekoladowe oczy, które jeszcze przed chwilą emanowały ciepłem, dobrocią i miłością, wpatrywały się we mnie bez emocji, jakby nigdy nie czuły. Słodkie usta były rozciągnięte w delikatnym uśmiechu...

W jednej chwili czas dla mnie zwolnił. Nie istniało nic poza tym. Nie miałem pojęcia kim jestem, gdzie jestem, co się ze mną dzieje. Widziałem tylko Ją. W tej chwili cały świat po prostu się zawalił, rozpadł na malutkie kawałeczki.

Pragnąłem ją dotknąć, złapać i potrząsnąć, by się zbudziła, a następnie nakrzyczeć na nią, ale nie byłem do tego zdolny. Dotknąłem natomiast jej zimnego policzka drżącą dłonią i zaszlochałem głośno. Nie, ani przez chwilę nie powstrzymywałem łez. Kolejny głośny wrzask wydostał się z mojego gardła, gdy wtuliłem twarz w jej ciało. Krzyk bólu i rozpaczy. Krzyk straty.

Nie będę mógł cię już pocałować, prawda? Nie wtulisz się we mnie już nigdy... Nie zobaczę twojego uśmiechu, czy nawet twoich łez. Ciebie już nie ma...

Dlaczego życie musi być takie kruche?

No właśnie... dlaczego? Dlaczego pozwoliłaś na to wszystko, a teraz tak po prostu odchodzisz?

Chciałem cię znienawidzić. Znienawidzić tak mocno, że nie byłbym w stanie na ciebie spojrzeć. Ale nie pozwoliłaś na to. Zdobyłaś moje serce szybciej, niż sam się o tym przekonałem. Wniosłaś w moje życie światło. Byłaś jak słońce, odganiałaś każdą burzową chmurę. Twój uśmiech odpędzał złe duchy, nocne zmory...

Hermiono Granger, stałaś się moim światełkiem.

Gdybym miał do wyboru zostać potworem, a stracić ciebie, bez wahania wybrałbym opcję pierwszą. Ale ty miałaś coś innego do powiedzenia. Postanowiłaś wejść bez pozwolenia w moje życie, robiąc w nim bałagan. Wyciągnęłaś mnie z Piekła, wprowadzając w kolejne, to przyjemne. Pozwoliłaś się pokochać.

Ale dlaczego?

Dlaczego na to pozwoliłaś, skoro i tak zamierzałaś odejść?!

To nie ja uratowałem ciebie, to ty uratowałaś mnie! Nie odchodź, do cholery, zostań przy mnie!

Straciliście kiedyś kogoś? Czy ktoś z Was wie, jakim niszczącym uczuciem jest strata bliskiej osoby?

Ja tak.

Straciłem cząstkę siebie. Narząd, który traktowałem tylko jako urządzenie pompujące krew, umierał wraz z nią, bo tak naprawdę to ona miała go w garści. Teraz umierał wraz z nią...

Cholerna, jebana miłość!

Wiedziałem, wiedziałem, jak boli! Widziałem jak płakał Potter, jak płakała ona... A ja pozwoliłem na to, bym teraz zapłakał ja...

Śmierć jest okrutna. Boli, gdy zabijasz i patrzysz ofierze w oczy, wiedząc, że to ty będziesz powodem, dlaczego nigdy nie otworzy oczu. Boli natomiast jeszcze bardziej, gdy ktoś ważny ginie na twoich oczach. Nie jesteś katem, ale czujesz, jakbyś nim był.

Przytuliłem ją do siebie mocniej, nie chciałem się z nią rozstawać. Nie pozwolę, by mi ją odebrali.

- Malfoy... - usłyszałem za sobą, a po chwili doszło do mnie, że to głos Pottera. Na pewno przyszedł, by mi ją odebrać. Nie, nie, nie! Nie pozwolę na to.

- Malfoy, wystarczy. To już nie ma sensu. Jej już nie ma. Odeszła.

To nie prawda. Ona jest, zawsze będzie. Ze mną. Do samego końca.

***

Wojna dobiegła końca. To Harry Potter zwyciężył. Zabił Lorda Voldemorta, zostając bohaterem świata czarodziejów.

A ja... stanąłem przed sądem.

Zostałem zesłany do Azkabanu na własne życzenie. Chciałem odpokutować. Zasługiwałem na to. Moje życie i tak nie miało już sensu. Nie było nikogo, kto tworzył jego filar. Nie było przy mnie Jej. Moje światełko odeszło, a wraz z nią, moje emocje.

Jednak odwiedzałem ją każdego dnia. Każdego cholernego dnia stawałem ramię w ramię z Potterem na cmentarzu, płacząc nad jej grobem i przeżywając całą historię na nowo.

Czułem każdy jej pocałunek, jakbym dopiero poznał go po raz pierwszy. Widziałem jej uśmiech, słyszałem słowa, wypowiadane dźwięcznym głosem, jakby siedziała obok...

- Malfoy, to była przysługa. – powiedział pewnego dnia Potter. – Uzdrowiciele byli dzisiaj u mnie z wynikami badań. Hermiona była nieuleczalnie chora. Urok. Musiała o tym wiedzieć.

- Bellatriks... - wychrypiałem i przymknąłem powieki. To ta rana. Ta cholerna rana!

- Dodatkowo... Hermiona była w ciąży. – kontynuował Potter. – To były dopiero początki, więc nie mamy pewności, czy sama o tym wiedziała.

Przed moimi oczami pojawiła się scena, gdy położyła moją rękę na swoim brzuchu. Wiedziała. Ona o wszystkim wiedziała.

Przed oczami mi się rozmyło, a ja już nie wiedziałem co się dzieje...

***

- Nic nie można zrobić? – usłyszałem jak przez mgłę.

- Niestety, jego serce zanika. Nie potrafimy go uratować, panie Potter...

- Widocznie to była jednak miłość. Hermiona zabiera go do siebie...

***

- Draco, Draco, obudź się!

Otworzyłem oczy, ale blask słońca natychmiastowo mnie oślepił. Zakryłem twarz jedną ręką, a nad sobą zobaczyłem kształt, jakby anioła. Kim ona jest?

- Obudziłeś się w końcu! Ile można na ciebie czekać?!

Ten głos wyrwał mnie z nagłego otępienia. Spojrzałem na Blaise'a z zaskoczeniem. Stał obok Theodora, który kręcił głową z dezaprobatą.

- Czy ty zawsze musisz dostawać wszystko, co chcesz, stary?

- Gdzie... jesteśmy? – wydyszałem.

- W domu. Jesteś w domu, kochanie.

Spojrzałem na tą, która wydawała się być aniołem. Hermiona Granger uśmiechała się do mnie promiennie. Jej włosy były na powrót długie, a na jej twarzy nie gościła żadna blizna. W ramionach trzymała dziecko. Naszego syna.

- My wszyscy... nie żyjemy? – zapytałem niepewnie, a oni uśmiechnęli się.

- Nie, Draco. Nasze życie nabiera dopiero się rozpoczyna. – odpowiedziała wesoło, łapiąc moją dłoń.

Tak. Teraz byłem w domu. W końcu.

Nazywam się Draco Malfoy, a to była historia beznadziejnej miłości, beznadziejnego śmierciożercy, do wspaniałej kobiety. Moja własna historia zakazanej miłości...