Rozdział 35. Radosne nowiny

Całe niebo przyozdobiły kolorowo wybuchające petardy. Hermiona nie dosłyszała ostatniego słowa wypowiadanego przez Dracona, gdyż ich huk zagłuszył całą jego wypowiedź, a ledwo dokończył mówić, zatkał jej usta pocałunkiem. Całkowicie zignorowała to, że pocałował ją przy całej szkole. Domyślała się tylko, że w nadchodzącym czasie będzie słuchała docinek swoich przyjaciółek, które zawsze wiedzą więcej od niej o miłości, a także będą się z niej naśmiewać, że ich nie słuchała oraz wyrzutów Harry’ego. Teraz to się nie liczyło. Liczył się tylko on. Obecna chwila. Ich złączone usta.

-Żeby ten rok był lepszy. –powiedział cicho, gdy oderwał się od niej i spojrzał w czekoladowe oczy. Czekał na jej reakcję. Czy teraz odpowie mu na jego uczucia?

-I wzajemnie. –uśmiechnęła się delikatnie. –Draco, a co mówiłeś przed wybuchem, bo nie dosłyszałam?

Dostrzegła zawód kryjący się w szarych oczach chłopaka. Jednak szybko się pozbierał w sobie. Widziała jak jego ciało się spina niespokojnie, ale odchrząknął znacząco.

-Że..

-Hermiona, nie widzieliście gdzieś Blaise’a?! –między nich dosłownie wpadła spanikowana Ginny.

-Przecież przed chwilą stał obok ciebie. Dosłownie przed chwilą. Dokładnie w tym miejscu. –wskazała ręką.

-Tak, wiem! Pocałował mnie, a po chwili zniknął! Jakby się teleportował!

-Ale Ginny, w Hogwarcie..

-Tak, tak! Wiem, Hermiono! „W Hogwarcie nie można się teleportować.” Chodziło mi, że zniknął tak nagle.

Przyjaciele zaczęli się rozglądać po Wielkiej Sali poszukując znanej, prawie łysej, ciemnej głowy Blaise’a. Nie znaleźli zguby, ale po chwili w całej sali rozległ się dźwięk trzeszczącego mikrofonu, a następnie trochę zawstydzony i niepewny (?!) głos Blaise’a Zabiniego.

-Eee, cześć? Wszyscy mnie słyszą? HALO?! O, chyba słychać…

Garstka uczniów, która akurat znajdowała się niedaleko sceny zatkała niezadowolona uszy patrząc z wyrzutem na Ślizgona.

-Sorki. Ee… Cześć wszystkim. Pewnie wszyscy mnie znacie, w końcu jestem Blaise Zabini. Ale dobra.. chciałem…

Piątka przyjaciół patrzyła na chłopaka w niemym zaskoczeniu z szeroko otwartymi oczami, czekając na dalszy rozwój wydarzeń.

-No, wiecie… Ginny! Mogę cię tu prosić na chwilę?

Panna Weasley trochę zbladła, nie wiedząc o co chodzi. Weszła na scenę do swojego chłopaka i stanęła obok, nie wiedząc co zrobić. Hermiona chyba pierwszy raz widziała ją taką niepewną.

-Drodzy państwo! Przedstawiam wam moją cudowną, wspaniałą i najpiękniejszą na świecie dziewczynę! Drugiej takiej nie znajdziecie, a ta jedyna jest już zajęta. Ginny Weasley! Ginny, nadszedł dzisiaj dzień, a raczej noc, w której chcę wykrzyczeć światu jak bardzo cię kocham! Jesteś dla mnie podporą, szczęściem, miłością, przyjaciółką, ukochaną i wszystkim co mnie napełnia szczęściem oraz radością. Dajesz mi sens życia. Potrafisz mnie ogarnąć w najbardziej kryzysowych sytuacjach, jesteś wtedy gdy cię potrzebuję. Mam w tobie ogromne wsparcie i wiem, że zawszę mogę na tobie polegać i ci zaufać. Czasem się kłócimy. Nawet o głupoty. Przepraszam za to. Ale wtedy wiem, że po prostu walczymy o nasz związek! Dlatego..

Ginny spojrzała na niego jeszcze szerzej otwartymi oczyma, gdy zobaczyła, że klęka przed nią na kolano i wyjmuje pudełeczko z pierścionkiem w środku.

-..czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Ruda zakryła usta rękoma i spojrzała na swojego ukochanego. Na swoje oparcie. Miłość. Szczęście. Na mężczyznę, z którym chciała spędzić resztę życia.

Zapomniała, że są w Wielkiej Sali, że cała szkoła na nich patrzy. Rozpłakała się ze szczęścia i wykrzyknęła „TAK!” wpadając w ramiona swojej drugiej połówki.

Wszyscy obecni zaczęli gromko klaskać. Na pewno w wiosce Hogsmeade było słychać te wiwaty i oklaski.

Hermiona spojrzała nadal w szoku na Draco.

-Wiedziałeś o tym?

-Nie. –powiedział szczerze. –Dlatego był dziś taki nieobecny, wyglądał jakby czymś się przejmował! Ten frajer, nawet nic mi nie powiedział! –powiedział z wyrzutem.

-Pewnie bał się, że mi powiesz, a ja nie wytrzymam i powiem Ginny.

-Ja miałbym powiedzieć to TOBIE, Granger?! Takiej plotkarze?! Nie ma mowy.

Na widok ironicznego uśmiechu Malfoya uderzyła go w ramię ze złością.

-Mylisz mnie z twoją byłą, Parkinson. –udała obrażoną.

-Nie ma mowy żebym was pomylił. –szepnął jej do ucha i ominął podchodząc do swoich przyjaciół.

Hermiona z uśmiechem poszła w jego ślady i pobiegła do narzeczonych ściskając oboje, składając gratulacje i nie mogąc przestać gadać jak bardzo się cieszy ich szczęściem.

-Nie mogę w to uwierzyć! –Ginny nie wytrzymała i patrząc na przyjaciółkę, rozpłakała się. Hermiona widząc jej reakcję przytuliła ją ponownie dołączając do płaczu. Po chwili poczuły oplatające je ramiona Jessiki również ze łzami w oczach.

-Dziwne jesteście. Żeby płakać z tego, że ktoś się oświadczył? Nie powinniście się cieszyć? –zapytał Draco z drwiną.

-To są łzy szczęścia, Malfoy! –fuknęła na niego Ginny. –Daj nam spokój.

Blondyn spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela wzruszając ramionami.

-Kobiety, kto je zrozumie. Ale kurcze, stary! Zaręczyny! Ślub! Ty! Nie wierzę w to po prostu. Co się stało z moim wolnym druhem, Zabinim?!

-Zakochał się, Smoku! Bardziej się bałem, że nie przyjmie. Mogło to być za wcześnie, albo by się bała..

Draco spojrzał na niego z wysoko uniesionymi brwiami.

-Pieprzysz, Zab. Jest w tobie zakochana, więc nie mogła odmówić. I to do tego tobie?! Proszę cię, przecież Zabiniemu się nie odmawia. Takiemu przystojniakowi?!

-Widzę Malfoy, że cię żarciki trzymają. –ściszył głos. –Jesteś następny. Wydaje mi się, czy postanowiłeś nie rezygnować z Hermiony?

Blondyn posłał mu groźne spojrzenie.

-Zabini, ja i ślub? Nie skończę pod pantoflem jak ty. Nie żartuj już tak sobie, bo pomyślę, że Weasley cię torturowała żebyś to zrobił. A teraz żegnam, dam ci się nacieszyć twoją lubą.

Podszedł do Hermiony łapiąc ją w pasie i odciągając z macek jej przyjaciółek.

-Daj im się teraz sobą nacieszyć, Granger. Zabierzesz Diabełkowi Weasleyównę i biedny chłopak zamiast uczcić swoje zaręczyny z dziewczyną, uczci je z całym Hogwartem.

-Będzie miał czas później! Po prostu cieszę się jej szczęściem! Ty się nie cieszysz?

-Wiesz, nie wiem z czego się tutaj cieszyć. Biedaczek, pożałuje pewnie swojej decyzji. Skończy pod pantoflem i tyle będzie ze starego, poczciwego Zabiniego. –westchnął teatralnie, a Hermiona zrobiła zirytowaną minę.

-Jesteś okropny, Malfoy. Wiesz o tym?

-Wszyscy zazwyczaj mówią co innego. Ty jeszcze też niedawno mówiłaś. –uśmiechnął się z satysfakcją. Hermiona zarumieniła się gwałtownie.

Zaciągnął ją na parkiet, przyciągając do siebie.

-To może zatańczysz z tym okropnym facetem? –jego cichy głos wydawał się jej taki pociągający.

-Jak skończysz się szczerzyć w ten sposób, to tak. –powiedziała ze złością, jednak mimo wszystko się uśmiechnęła.

Około czwartej nad ranem większość uczniów zaczęła się zbierać. W tym też dwójka Prefektów Naczelnych. Gdy weszli do salonu, a Hermiona ruszyła w kierunku swojego dormitorium, Draco zapytał:

-Mogę spać z tobą?

Gryfonka popatrzyła na niego podejrzliwie. Czuła się niepewnie. To mógł być zły pomysł. Czego może się spodziewać po Malfoyu?

-Nie dotknę cię, jeżeli tego nie chcesz, spokojnie. Przecież nie jestem gwałcicielem, Granger. –prychnął z sarkazmem.

Hermiona nadal wyglądała na nieprzekonaną. Zaczęła wykręcać nerwowo palce.

-Zgoda. Ale jak mnie tkniesz, tak jak nie powinieneś, to uwierz mi, że ta część ciała którą to zrobisz odpadnie w jednej chwili.

Draco uśmiechnął się szyderczo. Poszedł do swojego pokoju, a wychodząc z niego po zaledwie paru sekundach bez słowa wszedł do łazienki.

-Ej, Malfoy! Wyłaź! Ja pierwsza!

-Za późno, koteczku! Zanim ty się cała umyjesz, to będą wakacje. Chyba, że chcesz się umyć ze mną?

-Zapomnij! -warknęła.-Pospiesz się!

Pewnie będzie każdy swój tleniony włosek po kolei pielęgnował z  największą ostrożnością.

Gdy ona też już się umyła, wskoczyła pod kołdrę obok chłopaka, który już najwidoczniej spał. Jednak, gdy ułożyła się na boku, poczuła, jak przyciąga ją do siebie i wtula się w nią całym ciałem, wdychając zapach jej świeżo umytych włosów.

-Mmm, ładnie pachniesz, Granger. –szepnął jej do ucha, powodując pojawienie się ciarek na plecach. Pocałował ją delikatnie w kark, powodując lekkie wzdrygnięcie. Czuła jak śmieje się z jej reakcji.

Gdy oddech Draco się umiarkował oznaczając sen, Hermiona zaczęła rozmyślać. Czy różniła się czymś od tych wszystkich dziewczyn, z którymi sypiał Malfoy? Miała nadzieję, że tak. W końcu nie zaczął jej wyśmiewać, był w miarę miły jak na niego, a poza tym cały czas przy niej jest. Przecież gdyby traktował ją tak samo, to już dawno by się ulotnił, a nie spał z nią kolejną noc z rzędu. Po prostu spał. Co prawda, nie miała pewności czy z innymi też tak nie było, ale miała wrażenie, a może tylko złudne nadzieje, że nie. Chciała, aby dla niej był inny. Żeby nie bawił się nią. Jej uczuciami.

Zmienił się od początku roku. Wtedy robił tylko odpowiednią minę i dostawał to, czego chciał. Był naprawdę arogancki. Teraz było inaczej. Wydawało jej się, że minęła wieczność od tego czasu, a były to zaledwie trzy miesiące. TRZY MIESIĄCE. Tylko tyle potrzebowała, aby oddać swoje serce jemu. Czy Malfoy mógłby kiedykolwiek coś do niej poczuć? Odwzajemnić to, co czuje ona? Nie wiedziała i nie miała pojęcia, czy kiedykolwiek się dowie.

~~*~~

Nastał ranek. Gryfonka i Ślizgon spali sobie spokojnie, gdy nagle nastał ogromny hałas i do dormitorium dziewczyny wparowała ruda istotka.

-Hermio.. Upss.. –urwała, gdy zobaczyła kto leży z jej przyjaciółką w łóżku. Na jej ustach pojawił się cyniczny uśmiech.

-Ginny…? -Hermiona usiadła gwałtownie na łóżku, nie wiedząc co powiedzieć. Jej oczy wręcz błyszczały dezorientacją i przerażeniem. Dobrze wiedziała co Ginny mogła sobie pomyśleć.

-Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać. Zobaczymy się później, to nic ważnego, nie przeszkadzajcie sobie. –puściła im oczko i wyszła z dormitorium nucąc pod nosem.

-Suuuperr… -jęknęła Granger, opadając na poduszki.

-Co jest? –zapytał zaspanym wciąż głosem Ślizgon. Ledwie do niego dotarło, że w dormitorium przed chwilą ktoś był.

-Ginny nas widziała. –jęknęła.

-I co z tego?

Jego obojętny ton głos doprowadził ją wręcz do furii. Ona tu się przejmowała, a on miał to wszystko gdzieś.

-Nie znasz jej. Zaraz będzie miała miliony wersji.

-I co z tego? –powtórzył.-Przecież powiedziała, że nie mamy sobie przeszkadzać, więc.. –chciał się nad nią pochylić, ale ona odepchnęła go. Nie mogła sobie teraz pozwolić na chwilę słabości.

-Malfoy, wczorajsze ostrzeżenie dotyczy też dzisiejszego poranka. Idę jej poszukać.

~~*~~

Hermiona miała rację, bo gdy tylko pojawiła się w salonie Gryfonów, Ginny już tam na nią czekała. Oczywiście cała rozpromieniona i widocznie nie mogąca się doczekać najnowszych informacji. Jej oczy wprost się świeciły z oczekiwania.

-A teraz opowiadaj! Ze szczegółami! –krzyknęła ucieszona, gdy tylko Hermiona obok niej usiadła.

-Gins, nie ma żadnych szczegółów. Do niczego nie doszło.

-Jak to do niczego nie doszło? –zapytała zawiedziona.

-No normalnie. Tylko ze sobą spaliśmy. –powiedziała zmęczona.

-Tylko?

Hermiona przewróciła oczami widząc jej niedowierzające spojrzenie. Zdawała sobie doskonale sprawę, jakie informacje chciała pozyskać jej przyjaciółka.

-Tak, przynajmniej tej nocy.

-Jak to? –zapytała zaskoczona. –Czyli do czegoś doszło?

Oczy rudej zaświeciły ponownie niebezpiecznym blaskiem.

-A jeżeli ci opowiem to przestaniesz zadawać te głupie pytania?

Czuła, że musi komuś powiedzieć, bo już nie dawała sobie rady sama. Czuła się przytłoczona całą sytuacją, a wygadanie się przyjaciółce było najlepszym sposobem na polepszenie samopoczucia.

-Tak, opowiadaj, szybko!

-A więc tak, przespałam się z nim. RAZ! W nocy 29 grudnia.

Oczy Ginny zrobiły się okrągłe jak spodki.

-Naprawdę?! Wiedziałam, że między wami się musi coś wydarzyć! Opowiadaj jak było! I szczegóły proszę!

Hermiona się zastanowiła, mocno zaciskając usta. Nie za bardzo miała ochotę o tym komuś opowiadać. To było intymne przeżycie i na pewno nie zamierzała wszystkiego opowiadać. Chciała tylko poznać zdanie Ginny na ten temat.

-Było… Fantastycznie... Tyle, że… Ginny, boję się, że on mnie potraktuje jak resztę dziewczyn, a ja nie jestem na takie traktowanie gotowa. To przecież Malfoy. Mógł się tylko zabawić. Dla niego to było normalne, ale ja… To był mój pierwszy raz. Och, czuję się okropnie.

-Nie wygląda na to, żeby chciał to zrobić. –powiedziała łagodnie.-Nie widzisz tego jak on na ciebie patrzy? Jak na ósmy cud świata! Nie wiem jak ty to zrobiłaś, ale go zmieniłaś. Cyniczny Draco Malfoy zmienił się dla Hermiony Granger, mugolaczki. Skoro już go masz, to nie pozwól, aby chciał uciec.

Hermiona spojrzała z nadzieją na przyjaciółkę. Być z Malfoyem? Może i się zmienił. Względem niej najbardziej. Wiedziała o tym już od jakiegoś czasu. Nie pokazuje tej swojej „złej” strony, choć pewnie gdzieś w głębi niego nadal tam jest. Malfoy nie był chłopakiem, który należał do tych „dobrych”. Próbowała się w to nie wkręcać, ale on już jakiś czas temu skradł jej serce.

-Zostawmy teraz Malfoya w spokoju. –powiedziała dobitnie.-Zobaczymy jak to się potoczy. A jak się czujesz, jako zaręczona kobietka?

Najmłodsza latorośl Weasleyów spojrzała z uwielbieniem na swój pierścionek zaręczynowy. Hermiona widziała w niej zmianę. Na jej ustach pojawił się błogi, wesoły uśmiech, a oczy się rozmarzyły.

-Trochę dziwnie. Jeszcze wczoraj miałam chłopaka, dzisiaj mam już narzeczonego. Cieszę się, Hermiono! Naprawdę się cieszę. Myślałam… myślałam, że to się nie stanie. Myślałam, że Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać nas zabije. Jego zabije. Za to, że zdradził. Ale teraz wiem, że nie jest w stanie nas rozdzielić. –w jej oczach zaszkliły się łzy. Szybko jednak je otarła. - My za to ochrzciliśmy naszą noc. –wytknęła język, ponownie przybierając na usta wesoły uśmiech.

Hermiona odwzajemniła blady uśmiech. Przed jej oczami pojawił się widok ze snu. Martwa Ginny… Martwy Blaise… Przeszły ją dreszcze.

Gdybym ci powiedziała, Ginny…

-Chodźmy do ciebie. –powiedziała nagle ruda wyrywając ją ze złych wspomnień, patrząc na zegarek.

-Po co? –zdziwiła się Hermiona.

-Mamy tam spotkanie.

-Spotkanie? Jakie? Przecież dopiero co stamtąd przyszłam.

-Oj, Hermiono. Znam cię tyle lat. Wiedziałam, że od razu będziesz mnie szukała żeby się wytłumaczyć, dlatego powiedziałam Blaise’owi, że zaczekam na ciebie w Pokoju Wspólnym Gryffindoru, a potem do nich dołączymy. Spotkali się tam jakąś chwilę temu. A dlaczego, to się zaraz przekonasz. –powiedziała tajemniczo.

Hermiona nie pytała o nic więcej, tylko poszła za nią. W ich Pokoju Wspólnym jak się okazało byli już zebrani wszyscy przyjaciele. Oni też chyba nie wiedzieli dlaczego zostali tutaj zwołani.

-O, już jesteście. Świetnie. Siadaj, Hermiono. –wskazał jej miejsce Blaise.

Trochę zaniepokojona usiadła między Draconem a Jessicą.

-Co jest, Zabini? –zapytał nerwowo Draco. -Wywaliłeś mnie z łóżka i nawet nie powiedziałeś o co chodzi. Tak samo ściągnąłeś Riddle i Pottera, a po ich minach widzę, że też nie wiedzą co jest grane. Od kiedy ty taki tajemniczy?

-Gdybyś spał w swoim łóżku, to może byś był wyspany. –powiedział wrednie, ignorując jego spojrzenie mulat. –Spokojnie. Zaraz wszystko wyjaśnimy. Mamy wam z Ginny coś do oznajmienia. I nie przerywaj, Malfoy, bo zaraz cię uciszę paroma przydatnymi zaklęciami.

-Co takiego?! –oburzył się. -Zabini, ty..

-Przyjaciele, mamy do was prośbę. –powiedziała głośno Ginny, przerywając wypowiedź blondyna. Chłopak spojrzał na nią ze złością, ale się uciszył.

Spojrzenie rudowłosej wręcz emanowało błaganiem. Wszyscy patrzyli na nią z oczekiwaniem i lekkim zdezorientowaniem. Dziewczyna zerknęła na swojego ukochanego szukając wsparcia i pomocy.

-Chcieliśmy zapytać, czy zostaniecie całą czwórką naszymi świadkami. Wiemy, że to wcześnie, ale chcemy wziąć ślub już niedługo.. –zaczęła po krótki wdechu.

-Dlaczego tak wcześnie? –zapytała Hermiona marszcząc brwi. Ginny nie należała do osób, które się spieszyły ze wszystkim.

-I Hermiono, Draco mamy do was jeszcze jedną prośbę. –nie odpowiedziała Ginny. –Czy zostaniecie rodzicami chrzestnymi naszego dziecka?

Nastała głucha cisza, którą przerwał Malfoy.

-Dziecka? Jakiego dziecka? –zapytał głupio.- Weasley, to, że bierzesz ślub to nie znaczy, że..

-Ginny, czy ty… -przerwała mu brązowooka, patrząc uważnie na przyjaciółkę.

Ruda pokiwała powoli głową nie spuszczając z niej spojrzenia. To właśnie reakcji Hermiony bała się najbardziej.

Hermiona natomiast nie wiedziała jak ma zareagować. Była jak sparaliżowana. Wiedziała, że to będzie ciężki okres dla jej przyjaciółki. Przecież nawet nie skończyła szkoły! Przed nią był jeszcze rok nauki, nie miała pracy, nie mieli też gdzie zamieszkać.

-Ginny.. –zaczęła ostrożnie. –A mam się smucić czy cieszyć?

Dziewczyna od razu się rozluźniła i odetchnęła z ulgą.

-Oczywiście, że cieszyć głuptasie!

Dziewczyny pisnęły i podbiegły uściskać rudą.

-Wiecie, dowiedziałam się w święta. Dlatego nie piłam nic u ciebie i bałam się, że zauważysz. Nie powiedziałam nic, bo musiałam to sobie przemyśleć. Na początku byliśmy przerażeni. Mam jeszcze przed sobą rok nauki, rodzice chcą żebym zdawała OWT-my, chcemy wziąć ślub… Byłam zrozpaczona, ale teraz już wiem, że będzie dobrze.

-A co twoja mama na to? –zapytała zaciekawiona.

-Nic na razie nie wie. Wątpię, żeby się ucieszyła. Tak jak mówię: OWT-my i rok nauki stworzą tutaj ogromną przeszkodę, więc może nie być zadowolona.

-Spokojnie, Ginn, my cię zawsze wesprzemy. –powiedziała uspakajająco Jessica.

-Dziękuję wam. –rozpłakała się. Wiedziała, że ma w przyjaciołach ogromne wsparcie i niezależnie co by się nie działo, oni jej pomogą. Każdy z obecnych był zaskoczony tym, co usłyszał, ale mimo wszystko cieszyli się. To była ogromna niespodzianka.

-Stary, będziesz ojcem! –wykrzyczał Draco nadal w lekkim szoku. Nigdy by się nie spodziewał, że jego kumpel oświadczy mu coś takiego.

-Wiem, Smoku! A ty wujkiem!

Do Dracona dopiero teraz dotarło to, że miał zostać ojcem chrzestnym. To prawie tak, jakby miał własne dziecko. To było naprawdę… wspaniałe.

-Jakie to uczucie? No wiesz, świadomości, że będziesz miał swojego małego klona.

Blaise uśmiechnął się drwiąco.

-Postaraj się z Hermioną to się dowiesz. Z tego co mówiła mi Ginny, to może niedługo też będziesz miał swojego.

Draco spojrzał na niego ostrzegawczo. Oczywiście, że Weasleyówna powiedziała mu o tym, że widziała ich razem w łóżku Hermiony. Choć to nie miało znaczenia. W końcu sam też go tam dzisiaj widział, co nie omieszkał mu parę razy wypomnieć.

-Oj żartuję! –powiedział uspokajająco.-Jak się dowiedziałem byłem przerażony. Ja! Ojcem! Ale teraz się strasznie cieszę! Będę miał potomka, stary!

Draco cieszył się w duszy razem z przyjacielem. Cieszył się. Naprawdę. Powstanie nowa osóbka na tym świecie, a on się z tego cieszył. Spojrzał na Hermionę i pomyślał o tym, czy on też potrafiłby założyć swoją rodzinę. Jak na złość przy jego boku widział tylko ją.

-To jak z tymi rodzicami? Zostaniecie? –zapytała głośno Ginny.

-Jasne, to zaszczyt! –zalała się ponownie łzami starsza Gryfonka.

Do pokoju wspólnego Prefektów Naczelnych nagle wkroczyła wicedyrektor Minerwa McGonagall. Stanęła lekko zaskoczona widząc całe zbiegowisko, ale zrozumiała o co chodzi widząc zapłakane, szczęśliwe dziewczyny. Uśmiechnęła się lekko, lecz nadal patrzyła podejrzanie na Pottera i Riddle trzymających się za ręce. Widocznie postanowiła nie wyrażać głośno swojej opinii, tylko przeniosła wzrok na Ginny i Blaise’a.

-Gratuluję panno Weasley i panie Zabini zaręczyn. Rodzice się ucieszyli?

-Dziękujemy. Moi rodzice stwierdzili, że zbyt bardzo się spieszymy, ale ostatecznie nie wyrazili niezadowolenia. –odrzekła Ginny.

-Moja mama bardzo się ucieszyła. –odparł Zabini. –Powiedziała, że najwyższy czas abym znalazł sobie kobietę, z którą chcę spędzić życie. Rodzice Ginny poprosili mnie jednak, aby jeszcze przed ślubem skończyła Hogwart.

Wszyscy obecni wiedzący o ciąży spojrzeli na niego dziwnie. Chłopak też miał trochę niewyraźną minę. Dobrze zdawał sobie sprawę, że nie da rady spełnić tej obietnicy. Ginny nie będzie mogła kontynuować szkoły z dzieckiem.

-To zrozumiałe. Nauka jest bardzo ważna, a dzięki zdaniu OWT-ów drzwi stoją przed wami otworem. –odchrząknęła.- Przyszłam tutaj jednak z powodu przypomnienia. Panno Granger, panie Malfoy, za trzy godziny teleportujecie się sprzed bram zamku do Instytutu Magii Durmstrang.

-O matko, to dzisiaj?! –przestraszyła się Hermiona. Przez to wszystko co się wydarzyło, przez natłok informacji całkowicie wyleciało jej to z głowy.

-Tak, przecież informacja została przekazana..

-Na śmierć zapomniałam!

Gryfonka gwałtownie wstała i pobiegła się pakować, nie odwracając się za siebie. Kobieta spojrzała za nią zaskoczona.

-A pan, panie Malfoy? Jest pan spakowany?

-Nie. –powiedział obojętnie.

-To na co pan czeka? –McGonagall zamrugała powiekami.

-Zdążę. Hermiona ma po prostu więcej kosmetyków do zapakowania, a ja chwila i będę gotowy.

-Jak to? –zdumiał się Blaise. –A co z zapasem żelu do włosów?

-Zamknij się. –warknął blondyn.

Kobieta westchnęła i wyszła z pokoju kręcąc z niedowierzaniem głową. Mimo wszystko uśmiechnęła się do siebie.

Tak wiele w tym roku się zmieniło…

~~*~~

Po dwóch godzinach ze swojego dormitorium wyłoniła się zdyszana Hermiona. Ciągnęła za sobą dwie duże torby. Draco już na nią czekał, patrząc ze zniecierpliwieniem na zegarek. Gdy spojrzał na nią, to aż uniósł do góry brew.

-Merlinie, ile można się pakować?! I co ty masz w tych torbach?!

-Książki. –odpowiedziała obojętnie.

-Książki?! –powtórzył oszołomiony. Czego innego mógł się spodziewać po Granger?

-Tak, panie Malfoy. To są takie prostokątne przedmioty, które posiadają kartki, a na nich literki i…

-Dobra, dobra, wiem co to książka! –zdenerwował się. -Po prostu inne dziewczyny mają problem z kosmetykami.

-Jeszcze się nie przyzwyczaiłeś, że ja to nie „inne dziewczyny”? –uniosła w górę brwi.

-Oczywiście, że się przyzwyczaiłem. –przewrócił oczami. Takiej drugiej jak Granger się nigdzie indziej nie znajdzie.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie. Naprawdę cieszyła się na ten wyjazd. Tanecznym krokiem ruszyła do wyjścia.

-Chodźmy już, bo się spóźnimy! –krzyknęła tylko do chłopaka, który patrzył na nią z niedowierzaniem.

~~*~~

-Drodzy państwo, za chwilę chwycicie się tego czajnika, który jest świstoklikiem. On przeniesie was pod bramy Instytutu Durmstrang. Na miejscu ktoś już powinien na was czekać, aby was odebrać. Proszę uczcie się tam pilnie, zdobywajcie wiedzę i nie ośmieszcie Hogwartu, ani waszego dobrego imienia. –przemawiała McGonagall.

-To my się tam mamy uczyć? –zapytał przerażony Draco.

-A co myślałeś? Że na wakacje jedziesz? –spojrzała na niego drwiąco.

-Szczerze, to tak.

Hermiona prychnęła.

-Dobrze, chwyćcie już przedmiot.

Całą czwórką chwycili się czajnika i dwie sekundy później poczuli szarpnięcie w okolicach pępka. Ruszyli. Lecieli nad łąkami i górami, aż w końcu uderzyli o ziemię. Hermiona spojrzała z satysfakcją, że nie tylko ona nie utrzymała równowagi lądując.

-No i nikogo nie ma? –rozejrzał się Ślizgon. –Nie ma to jak nas przywitać tak jak trzeba, nie?

-Zobacz, tam ktoś idzie! –wskazała ręką.

Rzeczywiście dołączyły do nich po chwili dwie osoby. Jedna z nich wydała im się bardzo znajoma.

-Wiktor! –krzyknęła Hermiona, zanim Malfoy chociażby mrugnął. Przytuliła się do ciemnowłosego, wysokiego chłopaka. Jednak po chwili szybko się odsunęła przypominając sobie, że nie są tutaj sami.

Zarumieniona stanęła obok Malfoya i zerknęła na niego zawstydzona. Nie patrzył na nią, tylko rzucał właśnie nieprzyjazne spojrzenie na Bułgara i jakby… zazdrosne? Nie, na pewno jej się wydawało.

-Witamy was w Instytucie Magii Durmstrang. Panienka musi być Hermioną Granger, gratuluję wygrania jako jedyna z płci pięknej. Państwo to zapewne Dracon Malfoy, Dominic Skarsgard oraz Alexander Grimm. –zwrócił się do nich mężczyzna.

Całą czwórką przytaknęli.

-Wybornie. Miło was poznać. Jestem Patrick Ellert i jestem tutaj dyrektorem. Zapewne mieliście szczęście poznać kiedyś Igora Karkaowa. Jestem jego zastępcą po nieszczęśliwej śmierci. Mam nadzieję, że będziecie tutaj miło spędzać czas. Pokażę wam wasze sypialnie, niestety, ale mamy tylko dwie dostępne. Czy któryś z tych panów może z panią spać w jednej, panno Granger? Czy ty nie będzie problem?

Hermiona tym razem pokręciła głową zgadzając się.

-To świetnie! Otrzymacie też mapę naszej szkoły, plan zajęć, a póki co oprowadzi was jeden z naszych nauczycieli, Wiktor Krum. To do niego możecie się zgłaszać o wszystkie potrzebne wam rzeczy. Macie jakieś pytania?

Znowu pokręcili głowami.

Zaprowadził ich do zamku o wiele mniejszego niż Hogwart i trochę mrocznego. Szli długimi, ciemnymi korytarzami, a gdy Hermiona zerknęła na Dracona zauważyła, że ten jest jakby obrażony i cały czas wysyła rozdrażnione spojrzenie na Kruma.

-Co ci jest? –zapytała go szeptem.

-Nic. –odpowiedział zimno.

Hermiona zdziwiła się lodowatą odpowiedzią Ślizgona nie próbując pytać ponownie. Skoro miał zamiar się tak zachowywać, to nie był jej problem.

Dyrektor zaprowadził ich do sypialni i wręczył mapę, a następnie pożegnał się zostawiając z Krumem. Draco oczywiście wszedł do sypialni którą wybrała Gryfonka. Nawet nie dopuszczał do myśli, aby ktoś inny miał ją z nią dzielić.

-Hermijonina! –powiedział w końcu Wiktor. –Ja cieszu się, że cię widzę!

-Ja też! Zdecydowałeś się być nauczycielem? A co z grą w Quidditcha?

-Tak, nauczanie to moja druga pasja. Nie mogłem już dłużej grać, bo kontuzje, ale tu też mi się bardzo podoba. A jak żem usłyszał, że przyjeżdżasz, to od razu zgłosiłem się na chętnego do opieki nad wami! A ty, Hermijonino jesteś jeszcze piękniejsza niż wtedy w Hogwarcie.

Brązowooka zrobiła się wściekle czerwona na twarzy.

-Wydaje ci się. Ja.. Ty też…

W tym momencie podszedł zirytowany komplementami chłopaka Draco i objął zawstydzoną dziewczynę, próbującą coś z siebie wydusić.

-To jak, idziemy pozwiedzać szkołę? –zapytał.

Hermiona spojrzała na niego zaskoczona. Tak samo Krum.

-To wy teraz razem?

-Tak.

-Nie. –Odpowiedzieli jednocześnie.

Wiktor spojrzał na nich zdezorientowany.

-To jak to w końcu z wami jest?

Hermiona spojrzała ze złością na blondyna.

-Nie jesteśmy razem. Malfoy to taki żartowniś. Co prawda czasami tylko mu się zdarza, ale wasze powietrze chyba tak na niego działa.

Blondyna to zabolało, ale nie pokazał tego po sobie. Zacisnął trochę mocniej palce na jej ramieniu.

-Pamiętam cię. –zwrócił się do Ślizgona Krum. –Ja siedział z tobą przy stole w Hogwarcie.

-Ta.. cudowne czasy –zironizował Malfoy. Naprawdę w tym momencie miał go dość. Jego gburowatego wyglądu, głupich wstawek, zainteresowania Hermioną.

Bułgar zignorował niemiłą odpowiedź chłopaka.

-Hermijonino, a nie chciałabyś mi towarzyszyć w spacerze po błoniach? Pokażu ci najpiękniejsze miejsca w naszej szkole.

-Bardzo chętnie! –ucieszyła się. Wyrwała się z objęć Malfoya i już chcieli wychodzić z sypialni, gdy odwróciła się z powrotem w jego stronę. 

-Eee, Malfoy.. Może chcesz iść z nami?

-Nie. Dzięki, Granger. MIŁO, że zaproponowałaś, ale nie skorzystam. Bawcie się dobrze. –powiedział jadowicie.

Hermionę zakuło w sercu. Nie wiedziała dlaczego nagle się stał taki niemiły. Zwróciła się do bruneta z delikatnym, sztucznym uśmiechem.

-Chodźmy, Wiktor. Chyba nie wszyscy chcą naszego towarzystwa.

Wyszli. Draco zacisnął dłonie w pięści. Został sam. Zły? Nie. Wściekły. Co ten Krum sobie wyobraża? Wychodzić z JEGO dziewczyną? Ale zaraz… przecież Granger nie była jego.

Rzucił się ze złością na łóżko, lecz po chwili rozległo się pukanie do drzwi.

-Czego?!  -warknął.

-Zapraszamy na zwiedzanie szkoły.

-Nie, dzięki. Jestem zmęczony. –odkrzyknął, wbijając wściekły wzrok w ścianę przed sobą. Nie chciał nigdzie wychodzić. Leżąc, ze złością wpatrywał się w okno oczekując powrotu Gryfonki. Nie podobało mu się to. Nawet bardzo. Nigdy nie lubił tego pozera Kruma, a teraz go wręcz nienawidził. Zdenerwowało go też jak Granger na niego patrzyła. Jak się rumieniła na jego komplementy.

Cholerny Krum. Myśli, że wszystko może, bo jest sławny.

Draco jeszcze nie wiedział tylko, że cała sytuacja może się jeszcze bardziej skomplikować…